Let’s dance, maar dan anders
Maandag 24 augustus 2020
de tweede van negen
Thuis in Anshan
Lieve Sigrid,
Hoe genuanceerd is uitsluiting?
Wie diggelt de eigen glazen vloer?
Welke taal praten gewone mensen?
Let’s dance
Put on your red shoes and dance the blues
Let’s dance
To the song they’re playing on the radio
Let’s sway
While colour lights up your face
Let’s sway
Sway through the crowd to an empty space
Vergeleken met Jimmy ‘Bo’ Horne zijn de woorden van David Bowie intelligenter. Moeilijker te begrijpen ook. En toch mogen ze er allebei zijn.
Hun woordkeus mag dan verschillend zijn, hun oproep is identiek: let’s dance.
Jij en ik dansen onze dans in verschillende kleuren. Jij en ik omschrijven onze idealen in verschillende woorden. Het is hetzelfde ideaal: een harmonieuze samenleving, waarin ieder de kans krijgt van het leven een kunstwerk te maken. Waarin niemand wordt buitengesloten.
Let’s dance
* * *
Dezelfde maandag
iEnglish School of Language & Culture, Anshan
Het was een zaterdagavond. Ik stond op de standplaats op de Heuvel in Tilburg. Zaterdagavond stapavond, druk in de stad. Veel mensen, weinig passagiers. Dus stond ik niet alleen op de taxistandplaats. Voor mij twee collega’s, achter mij een hele rij.
Bowie’s Golden Years op de radio, Dan Browns Da Vinci Code op schoot en stuur. Het leeslampje in de hemel van de Mercedes E-klasse geeft genoeg licht om de quest van professor Robert Langdon en cryptologe Sophie Neveu te kunnen volgen.
Om de hoek van het Piusplein komt een stel aanlopen. Middelbare leeftijd, aan mimiek en houding is af te lezen dat ze op zoek zijn naar een taxi. Mooi; schuif ik weer een plaatsje op. Nog eentje, dan ben ik voorste man.
De man en vrouw lopen naar de voorste taxi, ook een Mercedes E, kijken maar binnen, lopen dan door. Oh, verkeerd afgelezen; toch niet op zoek naar een taxi. Ik lees verder in Roberts en Sophie’s gezamenlijke avontuur.
Bij de auto voor me, een Volvo XC60 met spiksplinternieuw kenteken, herhaalt dezelfde scene zich. Wat willen die mensen? Even geen aandacht voor Dan Browns meesterwerk.
Dan komen ze bij mij, kijken naar binnen, stappen in. Hij voor, zij achter.
“Waar kan ik jullie heen brengen?” standaard.
“Naar de Thorbeckestraat.” Onvervalst Tilburgs.
“Okay, gaan we doen.”
Die straat weet ik wel te vinden. Niet ver, minuutje op tien.
“Waarom wilden mijn collega’s jullie niet meenemen?” ben ik toch benieuwd.
“Bij die buitenlanders stappen wij niet in,” klinkt beschaafd Tilburgs van de achterbank.
Beschaafd onrecht.
* * *
wordt vervolgd.
About The Author
