NL-politiek in China, nr. 4; glazen vloer gediggeld
NL-politiek in China
4. Glazen vloer gediggeld
“De opdracht is eenvoudig. Ik schrijf een Engelse term op het bord, jullie krijgen twee minuten bedenktijd, en daarna krijgt ieder een beurt om daar een speech over te geven. Alles is goed, op één ding na: niets. Want als je niets zegt kan ik je ook niet leren Engels te spreken. Het maakt niet uit wat je zegt, het hoeft niet te kloppen en het hoeft ook niet perfect correct Engels te zijn, als je maar niet niets zegt. Want niets schiet niet op.”
Een beetje oneerlijk is het wel. De meeste studenten komen naar onze school om zich voor te bereiden op een IELTS-test, een examen dat niet-Engelssprekende leerlingen moeten afleggen om toegelaten te worden tot een Amerikaanse of Engelse universiteit. Dus zijn onze lessen gericht op het IELTS-format, dan weten studenten wat ze kunnen verwachten bij zo’n examen.
Soms echter kan ik niet laten een beetje vrij les te geven. Soms hoop ik onze studenten iets meer mee te geven dan alleen een voorbeschikte riedel standaardverhalen. Soms pretendeer ik ze ook een beetje kritisch denken mee te geven.
Vandaag waren er in de klas met 20 studenten maar 9 die met zo’n IELTS-test als doel deze zomer naar de iEnglish School of Language & Culture komen. De rest gebruikt de zomervakantie om op onze school beter Engels te leren.
Dus schrijf ik The Glass Ceiling op het glazen bord, en geef de studenten een eenvoudige spreekopdracht. Ook, en dat is het oneerlijke, omdat ik benieuwd ben hoe jonge Chinese mensen tegen het glazen plafond aankijken.
Nou, dat heb ik geweten.
Meteen kwamen de vragen. Teacher, wat is dat? The Glass Ceiling? En hoe lang moet de spreekbeurt zijn? Moet het over China gaan? Of mag het ook over het Westen zijn?
“Okay, jullie krijgen extra tijd om op je mobiel op te zoeken wat Het Glazen Plafond is. Maar zoek het op een Engelse website op, de Oxford Dictionary bijvoorbeeld. Je mag zelf weten hoe lang je spreekbeurt duurt. En je mag ook zelf weten waar je over gaat spreken. China, het Westen, geschiedenis, toekomst, je eigen mening. Alles is goed.”
Nou, dat hebben we geweten.
De les liep een beetje uit. Bijna alle studenten wisten een goede spreekbeurt te houden. De variatie aan invalshoeken was enorm. Het Engels was misschien niet altijd even gepolijst, maar daarvoor komen ze nu juist naar onze school.
Naast de grote verscheidenheid waren er ook een paar terugkerende opmerkingen. Het woord prejudice viel vaak, net als fair en equality.
Een frisse kijk kwam van Scarlett.
“Kijk,” zei ze. “Een plafond is letterlijk de bovenkant van een ruimte, maar metaforisch de bovengrens van iemands carriére. Een glazen plafond betekent dat je door die bovenkant heen kunt kijken en ziet wat er boven je gebeurt, maar er niet kunt komen.
Als dat plafond ook de bovenkant van je capaciteit is, dan is dat niet erg. Dan klopt dat wel. Alleen als je wel de kwaliteiten hebt om naar boven te kunnen, maar dat glazen plafond houdt je tegen, dan is dat niet eerlijk. Dan moet je door dat plafond heen kunnen breken. Dat glas moet aan diggelen.
Maar, want er is altijd een maar.
Wat voor de een het plafond is, is voor de mensen erboven de vloer. En als het plafond transparant van glas is, is de vloer dat dus ook. Dan zien die mensen daarboven dus wat er beneden gebeurt. Zou het niet mooi zijn als het glas niet alleen van onder, maar ook van boven gediggeld wordt? De vloer moet er ook aan.
En er is nog een maar.
De mensen, die tegen zo’n glazen plafond aankijken, staan zelf ook op een glazen vloer, waar weer anderen tegenop kijken en niet doorheen komen. Als zij zelf hun eigen glazen vloer in stand houden, waarom zouden de mensen boven hen dan helpen het plafond te versplinteren?”
Aldus sprak Scarlett. Ik had het zelf kunnen zeggen.
Morgen de vijfde aflevering in de serie NL-politiek in China: mensen aan de macht.
About The Author
