To go or not to go-deel 2
Binnen een dag beantwoordde de Nederlandse ambassade in Beijing mijn vraag:
‘Geachte heer Visser,
Hoe de situatie in September of November zal zijn is op dit moment moeilijk in te schatten. Ik kan u wel vertellen hoe de situatie nu is.
Zodra u China verlaat is uw visum voor China automatisch ongeldig en kunt u niet meer terug naar China. Het is nu zeer moeilijk om met een buitenlands paspoort China in te reizen. Als de grenzen weer open gaan voor China zult u opnieuw een visum moeten aanvragen, uw visum met geldigheidsduur tot 15 juli 2021 kunt u niet meer gebruiken om China in te reizen. Wij hopen dat de situatie spoedig veranderd, maar ik ben bang dat de regels in september nog hetzelfde als nu zullen zijn.
Met vriendelijke groet,’
Sowieso heb ik in al die jaren dat ik nu over de wereld reis prettige ervaringen met Nederlandse ambassades. Of het nu in 2008 de ambassade in Teheran was, omdat ik in Iran zonder geld kwam te zitten, in 2009 die in Delhi, nadat ik zo dom was in de trein van Rishikesh naar Agra mijn paspoort kwijt te raken, of twee jaar geleden deze zelfde ambassade in Beijing, toen een Chinese onverlaat in Starbucks mijn portefeuille met geld en weer mijn paspoort had gestolen, steeds werd ik erg goed verder geholpen.
Het antwoord van de ambassade was een van de vele factoren, die ik gisteravond in een brief aan Jan neerpende.
En vanmorgen vroeg daagde het me: ik blijf in China.
De kracht van mijn kandidatuur is niet wie ik ben. Mijn ego is toch al groter dan mijn capaciteiten, dat heeft heus geen boost nodig.
De kracht van mijn kandidatuur is het verhaal dat ik te vertellen heb. Als anderen dat verhaal overnemen en doorvertellen is het ook goed. Niemand hoeft te weten dat het van mij afkomt.
De komende vier weken ga ik het dus vanuit Anshan vertellen. Wie weet wat daarvan komt. Wie weet wel weer een paviljard.
Ik moet het goed vertellen.
About The Author
