NL-politiek in China, nr.1; genuanceerd drammen
NL-politiek in China
1. Genuanceerd drammen
Klimaatdrammers noemen we ons. Trots dragen we onze truien met die geuzennaam. Een gevatte knipoog naar Klaas’ bekrompen opmerking. Gedwee dram ik mee.
Maar ik wil helemaal geen drammer zijn. Daar wordt de wereld niet mooier van.
Ik wil de mensen begrijpen die niet meteen in alarmfase rood springen als er weer eens een lange hete en droge zomer voorbij komt. Als er weer een winter zonder zicht op een Elfstedentocht verstreken is.
Ik wil ook de mensen begrijpen die sceptisch meesmuilen als er weer een voorspelling voorbij komt over de gemiddelde temperatuur op aarde in het jaar 2525. Kost moeite, maar die moeite wil ik doen.
Ik wil zelfs mensen als Klaas begrijpen. Omdat ik denk dat Klaas niet veel bekrompener is dan ik zelf ben.
Ik ben geen klimaatwetenschapper, ben slechts een leek. Als het klimaatpanel van de Verenigde Naties weer eens een rapport uitbrengt met daarin verontrustende scenario’s voor over 20, 30 of zelfs 80 jaar, dan neem ik dat serieus. Want het klimaatpanel van de Verenigde Naties is voor mij een autoriteit.
Als Jan weer eens aandacht vraagt voor de onnoemelijke energie van de zon, en ons oproept daar iets mee te doen, dan neem ik dat serieus. Want Jan is voor mij een autoriteit.
Verreweg de meeste mensen zijn net als ik, leken. Heel weinigen van ons hebben autoriteit.
Toch is alleen een dom rund of een blind konijn eigenwijs genoeg klimaatverandering niet te zien en de gevolgen ervan niet te willen onderkennen.
Al wat meer onduidelijkheid, zelfs wetenschapelijke twijfel, is er over de vraag wat nou precies de menselijke invloed op die verandering is.
Blind varen op de wetenschap is misschien niet zo dom als de dwaze bakens van complottheorieën volgen, maar wijs is het ook niet. Wijs is de waarde van de wetenschap inzien en erkennen, maar die ook durven relativeren en nuanceren.
Minder twijfel bestaat er over het feit dat de maatregelen die met klimaatverandering te maken hebben mensenwerk zijn. En zelf twijfel ik er niet aan dat die maatregelen alleen maar effectief kunnen zijn als genoeg mensen die kunnen schragen.
Als door een onzichtbaar elastiek worden mensen in samenlevingen bijeen gehouden. Niemand leeft het leven alleen. Dat samenleven kan een gezin heten, of een familie. Het kan een gemeente zijn, een provincie of een land.
Uiteindelijk is de hele wereld één grote samenleving. Als een zonnepaneel in de Gobi woestijn de batterij van een electrische auto 3000 kilometer verderop in Anshan kan opladen, wat is er dan nog meer mogelijk? In het jaar 2525?
Maar goed, dat is de dromer in mij. Mijn droom is nog niet zover. Het is nu 2020. En in het nu zijn en denken we Nederlands. Een rood-wit-blauw elastiek met een paar gele sterren erop en een oranje wimpel erboven houden ons bij elkaar.
Als we zo hard aan dat elastiek drammen, dat het breekt, wat hebben we dan bereikt?
Daarom wil ik genuanceerd drammen. Steeds weer opnieuw aandacht vragen voor wat klimatologisch ontegenzeggelijk in de wereld aan het gebeuren is. Maar ook aandacht hebben voor de vele vraagtekens over wat we daar met zijn allen in ons land nou mee aan moeten. Ook aandacht voor de beperkte spankracht van het elastiek.
Voorlopers en achterblijvers zullen er altijd zijn. We rennen nu eenmaal niet allemaal even hard. Dat is niet erg.
De voorhoede zijn de verkenners die ons kunnen vertellen wat ons misschien te wachten staat, maar misschien ook niet. De achterhoede zijn de laatkomers die ook mee moeten kunnen, niet af mogen vallen.
Laat het drammen maar aan de klimaatgekkies en de klimaatontkenners over. Bij geen van beiden voel ik me thuis.
Als we al drammers willen zijn, laat ons dan de nuance drammen.
Morgen in de serie NL-politiek in China nr. 2: de achterlijkheid voorbij.
About The Author
