To go or not to go

Te zeggen dat de coronaviruscrisis onze plannen voor 2020 heeft veranderd is een onderkoelde analyse van wat er in de wereld aan het gebeuren is.

Toen ik in mei 2019 Anne-Marie vertelde van mijn voornemen me bij de eerstvolgende gelegenheid opnieuw kandidaat te stellen voor het lijsttrekkerschap van onze partij was het plan ruim voor die lijsttrekkerverkiezing naar Nederland te komen om het verhaal te vertellen waarvan ik vind dat het op lijsttrekkersniveau verteld moet worden. En waarvan ik brutaal genoeg ben te pretenderen het goed te kunnen vertellen.

Het verhaal over waar wij als partij nou eigenlijk heen willen met ons land.

Natuurlijk weet ik ook wel dat ik het toch niet word. Sommigen vinden me misschien een dwaas, en inderdaad doe en zeg ik soms dwaze dingen, ik ben niet dom. Weet heus wel waar in deze wereld ik sta. Het wemelt in onze partij van de capabele mensen, die een goede lijsttrekker zouden zijn. Zonder al teveel moeite kan ik er wel tien bedenken, en mijn naam zit daar niet bij. Nou vooruit: vijf.

Zelfs gemakkelijk wel vijf vrouwen, als dat per sé moet. Als het per sé moet kunnen wij wel een heel kabinet vullen met alleen maar vrouwen. Staatssecretarissen en al.

Anne-Marie moest smakelijk lachen, zoals Anne-Marie smakelijk lachen kan. En ze wenste me veel succes. Oprecht, zo ken ik haar.

Toen op het congres in Breda in november 2019 besloten werd die lijsttrekkerverkiezing drie maanden later te houden, direct na de zomervakantie, was het plan eind juli naar Nederland te komen. Vlak voor het verstrijken van de deadline voor het verzamelen van de benodigde handtekeningen.

En toen op het digitale voorjaarscongres de definitieve data voor die verkiezing werden bekendgemaakt was het plan nog steeds naar Nederland te komen, zodra duidelijk zou worden dat ik die minimale drempel van 1% zou gaan halen.

Nu die horde genomen is, ik daadwerkelijk kandidaat-lijsttrekker ben, blijk ik slechts één van twee te zijn. Zal je net zien: als mensen die het niveau wel hebben hun vinger niet opsteken, is er altijd wel iemand van minder niveau die het wel doet. 

Intussen heeft corona me in een lastig dilemma geduwd. Het dilemma zelf is simpel: wel of niet naar Nederland komen? Maar de voors en tegens zijn ingewikkelder.

Als er geen coronaviruscrisis zou zijn was het simpel. Dan zou ik al lang in Nederland zijn. Maar alleen een dwaas denkt corona weg. Aleen wegkijkers doen alsof er niets aan de hand is.

Wat er precies aan de hand is, wat precies de ins en outs van dit virus zijn, wat precies de beste aanpak is, daarover verschillen zelfs deskundige wetenschappers in verschillende landen van mening. Hier in China wordt het anders bestreden als in Europa. Wat ons precies te wachten staat, daarover tasten zelfs de beste deskundigen in het ongewisse. Wie weet wat wijsheid is?

Een oude wijze boeddhistische monnik, die ik eens in de Indiase Himalaya ontmoette, vertelde me ooit een probaat middel hoe uit een klassiek dilemma te komen.

“Verzamel zoveel mogelijk feitelijke info over de twee opties waartussen je twijfelt,” fluisterde hij me toe. Rinpoche, zo heette die monnik, sprak op fluisterende toon. “En als het kan praat er met zoveel mogelijk mensen over aan beide kanten van het spectrum. Breng het onder woorden in een brief aan iemand wiens wijsheid je respecteert. Spreek met jezelf een dag af om te besluiten. Overdenk het jezelf voor het slapen gaan. De volgende dag, besluit dan het eerste dat je te binnen schiet als je wakker wordt.”

Dus dat ga ik doen. Vandaag verzamel ik zoveel mogelijk data, spar met zoveel mogelijk mensen, rond de brief aan Jan af die ik lang geleden begonnen ben. Vanavond mediteer ik me de ins en outs.

Morgenvroeg bij het wakker worden beslis ik.

To go? Or not to go?

Add a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

4 × vijf =