De 27 Dagen Campagne; 17. President van Europa
17. President van Europa
Vrijdag 14 augustus 2020
Dag 8 van de 27 Dagen Campagne
Wendy’s coffeeshop, Anshan
Eigenlijk wil ik helemaal geen lijsttrekker worden. Nou ja, lijsttrekker dan nog wel, dat geeft het beste en meest logische podium voor het verhaal dat ik te vertellen heb. Maar het betekent normaliter ook fractievoorzitter. En dat zie ik mezelf niet doen.
Zie mezelf al zitten, daar vooraan in de Tweede Kamer. Daar hoor ik niet. Wat Alexander kon, kan ik niet. Waar Rob steeds beter in wordt, is niet mijn kracht.
Ik zie me al teamleider zijn van mensen van het kaliber Tjeerd, Paul, Vera, Salima, Maarten, Matthijs, Kees, Marijke, Antje, Sjoerd, Jan, Steven, Joost, Pia, Rutger, Jessica, Achraf, Rens, of wie er na 17 maart ook maar in die blauwe stoelen mogen komen te zitten. Zo niet op mijn plaats. Mijn talenten liggen elders, meer achterin de zaal. Af en toe een minuut spreektijd. tonnie’s minuut.
Maar ja. Op nul zullen we zelfs met mij als lijsttrekker wel niet eindigen, dus dan zou ik na 17 maart fractievoorzitter worden.
Hoewel? Want er is altijd een hoewel, met vraagteken en al.
Waar staat dat? Wie zegt dat? In welke wet is dat opgeschreven? En in welk wetboek staat geschreven dat wetten onveranderlijk zijn?
Fractievoorzitter is niet mijn ambitie. Ik weet er al één die dat beter kan.
Minister-president van ons land is al helemaal mijn ambitie niet, en voor minister of staatssecretaris ben ik notoir ongeschikt.
President van Europa, dat is het doel. Ook al ga ik dat doel waarschijnlijk ook niet halen. Maar misschien inspireert mijn queste wel een vrouw met meer capaciteiten dan ik om haar vinger op te steken.
En zelfs dat is niet wat ik ten diepste wil.
Het allerliefste wil ik over de hele wereld zwerven en taxichauffeur zijn. Van Los Angeles naar New York. Van Beijing naar Shanghai. Van Sydney naar Melbourne. Niets mooier dan mensen van A naar B brengen. Niets mooier dan mensen in het leven vooruit brengen. Niets mooier dan mensen ontmoeten, te luisteren naar wat mensen te vertellen hebben, mensen met verhalen vermaken, ware en gefantaseerde. Maar ja, dat is zo’n onmogelijke droom, daar krijg ik nooit de vereiste vergunningen voor, dat gaat niet gebeuren.
President van Europa dan maar. Second best.
Wie over de wereld reist merkt dat bijna alle volkeren iets met Europa hebben. Het resultaat van eeuwenlange Europese veroveringsdrang.
De Portugezen en de Spanjaarden, de Engelsen en de Fransen, zelfs onze Hollandse voorvaderen, allemaal voeren ze eropuit om landjepik te spelen en de rest van de mensheid te knechten. Gedreven door avontuurzin, door hebzucht, door machtswellust. Het is dat de Duitsers en de Italianen zich te laat hebben verenigd, te lang liever elkaar hebben bestreden, anders hadden die vast meegedaan aan de mondiale ratrace die we kolonisatie noemen. Om over de landlocked mensen in het oosten maar te zwijgen.
Eeuwenlang hebben de Europeanen elkaar op leven en dood bekampt. In hun eigen landerijen, in den vreemde. In de eerste helft van de 20ste eeuw leidde die achterlijk bekrompen nationalistische geldingsdrang tot tweemaal toe tot apocalyptische taferelen op een schaal die de mensheid zelden eerder gezien heeft. De hele wereld hebben onze voorvaderen in die ellende meegesleept.
Frappant detail; door de eeuwen heen waren het bijna altijd vaderen, zelden moeders. Geeft te denken.
Toen die tweede keer in 1945 eindelijk afgelopen was, drong het tot de generatie voor ons door: dit nooit meer. Laten we hiermee stoppen. Gewoon ophouden. Kappen nou!
En sindsdien doen de Europeanen in het westelijk deel van het continent het in ieder geval elkaar niet meer aan. De kans dat de Duitsers met hun tanks bij Venlo de grens weer oversteken en met hun vliegtuigen Rotterdam in brand steken is niet zo groot. Of dat de Fransen de Rijn oversteken om Duitsers fransoos te laten spreken; gaat niet gebeuren.
Alleen die gasten in het oosten, die hebben het nog niet helemaal goed begrepen. Komt wel. Laten we anderen dezelfde tijd gunnen die wij nodig hebben gehad tot inzicht te komen. Laten we hopen dat die niet hetzelfde leergeld hoeven te betalen als onze ouders en grootouders.
Ook wij Nederlanders peinzen er niet meer over opnieuw de Vlamingen te gaan vertellen hoe ze Nederlands praten moeten. Terwijl mijn Brabant toch in twee landen gesplitst is. Drie zelfs, als je Brussel apart ziet.
Ik gevoel niet de goesting het oude hertogdom Brabant weer in eenheid te herstellen. Zo’n Brabander ben ik nou ook weer niet.
Wel Europeaan. Een waarlijk verenigd Europa is een prachtig podium om tegen al die andere oorlogszuchtigen op de wereld te vertellen dat dat niet hoeft. Dat het heus niet nodig is elkaar de kop in te slaan om een goed leven te leiden.
En omdat wij mensen nu eenmaal menselijke rolmodellen nodig hebben om de juiste keuzes in het leven te maken, wil ik wel president van Europa worden. Dan geef ik mijn taxidroom wel op. Een president van een waarlijk verenigd en vredig Europa heeft de morele kracht de andere mensen te overtuigen van het nut samen te werken in plaats van eeuwig strijd voeren.
Gewoon ermee stoppen. Gewoon ophouden. Kappen met die onzin. Kijk naar ons in Europa. Kijk wat je ervoor terug krijgt.
Daarom wil ik president van Europa worden. Als er nou één partij in ons land is met wie ik vermetel genoeg durf te zijn die verre Europese droom te delen, dan zijn wij het wel. Misschien ben ik een dromer. Ik ben vast de enige niet. Wie durft er mee te dromen?
En als het me niet lukt zelf die president te worden, dan is er altijd nog Plan B: haar chauffeur.
Sowieso is het een mooi verhaal voor een boek of een film: Van Taxichauffeur Tot President, de Europese droom. Waargebeurd of gefantaseerd, alle twee goed. Voorlopige verschijningsdatum: 2027.
About The Author
